Het geheim van het achtergelaten huis.
1 Pannenkoeken!
Hallo allemaal! Roept juf Eva als ze binnenkomt. Sinne gaat snel op haar plaats zitten, en pakt haar boek. Anne doet het zelfde. Ze zijn beste vriendinnen. Juf Eva loopt naar haar bureau en gaat zitten. Pak allemaal jullie leesboeken... géén stripboek Daan! Zegt ze een beetje streng. Maar daarna moet ze even lachen. Daan propt zijn Stripboek in zijn la. En pakt zijn leesboek erbij. Stom hé, lezen? Zegt Tom snel. Daan geeft geen antwoord en opent zijn boek. Even is het stil. Na een uurtje gaan de kinderen naar buiten. Pas als ze helemaal buiten zijn zegt Sinne: Kan jij vanmiddag met mij mee, uit school? Anne schrikt, oeps! Zegt ze plotseling. Wat is er An? Vraagt Sinne geschrokken. Heb je buikpijn? Ben je iets vergeten? Nee, kreunt Anne. Wat is er dan? Vraagt Sinne nieuwschierig. Ze begint haar geduld op te raken. Anne...? Ja, ik ben... Hé meiden! Teun omhelst Anne en Sinne. Wat hebben jullie te vertellen... geheimpjes soms? Je kunt ze best aan mij vertellen hoor! Zegt Teun stoer. Sinne glipt onder Teun's arm door. Ga weg Teun! Roept Anne en ze glipt ook onder Teun's arm door. Wat is er meiden? Teun kijkt verbaast en loopt even later weg. Na schooltijd gaan Sinne en Anne naar huis. Op de fiets doen ze moeite om de brug op te komen. Dan gaan ze als een speer naar beneden, van de berg. En dan zijn ze bij Sinne's huis. Het ruikt er al heel lekker. De geur van... van Pannenkoeken! Sinne en Anne zetten hun fiets op slot en rennen naar het huis. Sinne's moeder doet de deur open en trekt Sinne en Anne mee. Verrassing! Sinne's moeder spreid haar armen op zij. Sinne gaat aan tafel zitten en ze krijgt een stapel pannenkoeken voor zich. Mmm, Anne pakt een pannenkoek en doet het op haar bord.
2 De brief
Na de pannenkoeken gaan Sinne en Anne naar boven. Daar pakt Sinne een oude spaarvarken uit haar la. Kom eens kijken Anne. Anne loopt naar Sinne toe. Wat is dat? Vraagt ze verbaast. Hou jij van die vieze beesten?! Hahahaha, Anne gaat op Sinne's bed liggen van het lachen. Doe normaal! Zegt Sinne boos. Anne ziet dat Sinne het serieus meent. En gaat snel naast haar staan. Kijk, Zegt Sinne. Dit is een Spaarvarken van Pappa. Van vroeger. Pff, ha... Anne staat van plan om te gaan lachen maar ze probeert het op te houden. Sinne onderzoekt het varkentje aandachtig. Ik vind het een cool ding. Zegt ze ten slotte. Schud er eens mee. Misschien zit er wel wat in! Sinne schud er mee. Ik hoor wel wat geritsel Sin. Zegt Anne. Ja, pak eens een mes of zo. Anne rent de trap af naar beneden. Hey Anne, wat kom je doen? Vraagt Sinne’s moeder. Een mes halen, zegt Anne en ze trekt de la open. Ho, eens, waar heb je een mes voor nodig Anne? Nou… eh… zegt Anne stotterend. Anne ik wil niet dat je je in je vingers snijd, want anders krijg ik om mijn donder van je moeder. En tenslotte wil ik niet dat je je eigen zeer doet. Zegt Sinne’s moeder. Ik heb een mes nodig omdat er in het spaarvarken van Sinne’s vader iets ritselend in zit, en dat willen Sinne en ik er uit halen. Zegt Anne. O, oké. Zegt Sinne’s moeder. Anne rent één seconden later naar boven. Wat duurde dat lang Anne! Zegt Sinne een beetje boos. Sorry, Anne kijkt schuldig. Sinne pakt het mes van Anne af en doet het in het varkentje. Ja! Kijk! Er komt wat uit Anne! Roept Sinne luid. Anne pakt het briefje op.
3 Naar het bos
Wat staat er op de brief Anne? Vraagt Sinne. Ik kan het niet lezen, het is ouderwets geschreven. Zegt Anne teleurgesteld. Misschien kunnen we het aan mamma vragen… zij heeft ouderwets handschrift geleert. Ja! Wat een goed idee Sinne! De twee vriendinnen rennen naar beneden toe. Mamma! Mamma! Kun je dit lezen? Vraagt Sinne snel. Het is ouderwets handschrift dus wij kunnen het niet lezen. O, Kijk eens aan! Het briefje waar pappa al heel lang naar op zoek is geweest! Wat staat er dan mamma? Vraagt Sinne ongeduldig. Er staat: Lieve Hendrik Straten, diep, heel diep in het bos staat een verlate huisje, hij is al 200 jaar oud. Volgens Justin Straten zit er iets heel heel duurs in. Wat een man bewaakt. Hendrik, je moet die schat vinden. Almar Straten. Mamma, wie zijn Almar Straten en Justin Straten? Dat is familie. Zegt Sinne’s moeder. Sinne en Anne kijken elkaar aan. We moeten naar dat huisje mam! Roept Sinne. Hier heb je wat eten bij je, en touw om te klimmen. Sinne’s moeder geeft de wortel en het touw. Sinne en Anne rennen naar de berg rennen de berg op en steken de brug over. Wat staat er ook alweer? O, ja het huisje staat heel diep in het bos. De twee vriendinnen rennen naar het bos. He? Waar is het bos? Vraagt Anne verbaast. Volgens mij op die 100 meter hoge berg. O, nee hé! Zucht Anne. Als Sinne en Anne op de berg zijn zien ze hun stad. Kijk daar ligt onze straat Sinne wijst naar een plekje bij een paar bomen.
4 Een geheime tunnel!
Even later als Sinne en Anne midden in het bos zijn vinden ze een geheime doorgang. Zo, die vind je niet zomaar! Zegt Sinne. Ja, lacht Anne. Zullen we die weg nemen? Vraagt Sinne getwijfelt. Eh… nou… ik neem liever een andere weéhg. Maar voordat Anne haar zin kan afmaken word ze meegetrokken door Sinne. We moeten wel deze weg nemen Anne. We hebben geen keus. Anders lopen we steeds rondjes. Zegt Sinne zonder ondertussen adem te halen. Maar dan… ineens valt de luik achter hen dicht. Nu is het pikdonker. Sinne, waar ben je? Vraagt Anne angstig. Hier Ben ik Anne! Pak dit touw vast dan kunnen we elkaar niet kwijtraken. Ik hou het touw wel kort. Zegt Sinne met een bibberige stem. Anne doet wat haar gevraagd word. Hou je stevig vast Annéé, De grond verschuift en ze vallen in een tunnel. Een ondergrondse tunnel. Sinne en Anne klimmen de tunnel uit en… daar staat het huisje, het huisje dat al 2 jaar zoek was. O, kijk Sinne het huisje dat al 2 jaar verdwenen is. Zegt Anne trots. De twee meisjes rennen naar het huisje toe.
5 Opa?
Sinne klopt op het deurtje van het huisje. Niemand doet open. De deur is wel open. Zegt Anne. Sinne doet heel voorzichtig de deur open. Er is een hele lange trap. En drie deuren. Welke kant gaan we op Sinne? Vraagt Anne voorzichtig. Eh doe eerst maar naar boven. De twee vriendinnen lopen één voor één de trap op. Wauw, kijk de schat, fluistert Sinne. Wat raar dat ie niet bewaakt is. Anne pakt de brief erbij. Er zou toch een man bewaken? Vraagt Anne. En ze stopt de brief weer in haar broekzak. Ja, zegt Sinne. Als Anne de schat wil aanraken geeft het stroom. Auw! Roept ze. Sssst, misschien waakt de stroom wel de schat. Zegt Sinne. Eén seconde later duikt er een zwarte man op. Je kan zijn gezicht niet zien. Anne en Sinne schrikken. W… wie… bent u… eh… wij… wij zijn echt niet… eh… echt niet bang hoor… Stottert Sinne bang. Ik ben de man die de schat bewaakt. Klinkt een zware stem. De man doet zijn zwarte capuchon af. Opa? Vraagt Sinne verbaast. De man lacht. Ja, zijn stem klinkt nu wat blijer. Ik ken je moeder. Je dochter, lacht Sinne. Opa doet de deksel van de schat open. Een ketting? Was dat de schat die zo belangrijk was? Vraagt Sinne verbaast. Jaha, die ketting is niet wat je denkt. Het is een echte gouden ketting. Zegt opa trots!
6 Verassing!
Sinne, Anne en opa gaan samen naar huis mét de ketting. Die is voor mamma, Sinne. Zegt opa als ze bij het huisje aangekomen zijn. Opa klopt op de deur van Sinne’s huis. Pappa is ondertussen ook thuis gekomen. En hij doet open. Opa Hendrik? De echte Opa hendrik? Vraagt pappa verbaast. Ja hoor, dat ben ik. Zegt opa blij. Gaat u zitten opa. Zegt mamma blij. Als ze allemaal aan tafel zitten met chocolademelk Beginnen ze te praten over het verleden. Wij dachten dat u dood was Hendrik. Zegt Pappa. Ja. Zegt mamma en de tranen barstte uit haar ogen. Niet verdrietig zijn hoor, zegt opa en hij aait mamma over haar rug. Ik heb nog een cadeautje voor je meid. Zegt opa troostend tegen mamma. Eén traan valt in haar chocolademelk. Je hoeft niet treurig te zijn hoor, ik ben er nog. Zegt opa. Weet je opa, dat we een heel dik fotoboek hebben van jij en oma? Zegt pappa. Nee dat wist ik niet. Pappa staat op en pakt het fotoboek erbij. Ondertussen geeft opa het cadeautje aan mamma. Oh, wat mooi! Zegt ze trots.
7 Het fotoboek
Kijk, zegt pappa als hij weer met het fotoboek aan tafel zit hij geeft het aan opa. O, kijk! Hier zit ik in de hangmat met jouw als baby. Anne pakt de brief uit haar broekzak en geeft het aan opa. Dit briefje, heb ik geschreven. Zegt hij. Maar hij is voor jouw bedoelt makker. Zegt opa en geeft pappa een por. Pappa pakt het briefje op en leest. Lieve Hendrik Straten, diep heel diep in het bos staat een verlate huisje, hij is al 200 jaar oud. Volgens Justin Straten zit er iets heel heel duurs in. Wat een man bewaakt. Hendrik, je moet de schat vinden, Almar Straten. Heeft u dit geschreven opa? Ja, zegt hij trots. Waarom gebruikt u mijn broer dan als schrijver? Vraagt pappa. Omdat ik niet wil dat iemand wist dat IK de schat waakte. Zegt opa. Ondertussen heeft mamma de ketting om gedaan. Het staat je beeldig schat. Zegt opa.
Einde!
